Zeeën van tijd

27-02-2010 t/m 02-03-2010, 29 GRADEN IN DE SCHADUW!

Als voormalig motorfanaat volg ik de gebeurtenissen van de onttakeling van de duwboot op de voet. Ik ben er nu op gewezen, dat de leeftijd van een cylinder onder de vastgekoekte roet is te zien. Bij nader inzien informatie die niet hoeft te worden opgeslagen, omdat een moderne motor niet meer zonder een gedegen opleiding in elkaar te zetten is, althans als je die niet als een stilstaand museumstuk op je dek wilt hebben. Toch had deze tentoonstelling voor de huidige havenmeesters en loodsen gefunctioneerd, want hieruit blijkt in hun ogen een zekere realiteitszin van deze idealistische zeelieden. Want zelfs in Nederland met zijn rijke scheepvaartgeschiedenis is het verboden om zonder motor een sluis binnen te varen. Motorpech wordt dan altijd geloofd zonder erbij te hoeven te vermelden dat de zorgvuldig onder een dekzeil verborgen motor eigenlijk nog nooit heeft heeft durven lopen in zijn nieuwe functie. Maar laat ik niet pessimistisch zijn, want de striptease van de motor heeft toch een aantal ziekten aan het licht gebracht, die verholpen kunnen worden. De bestelde onderdelen moeten echter wel op tijd aankomen. Dolfijnen, die tegen zonsondergang hun gebruikelijke voorstelling bij de boeg opvoeren, zijn al niet meer een stimulans om het eten of werk even te onderbreken. Ze jagen waarschijnlijk op de bonito's - dit moet een bijzonder smakelijke vis van de oceaan zijn - die onder ons schip schuilen en maar niet willen bijten in het kunstaas van plastic, maar daar gewoon het voedselafval afwachten tot grote wanhoop van de scheepsvisser. Zelfs op de ochtend waarbij deze vissen in grote getale langs het schip zwommen en ik al een grote had besteld, was de visser nog niet in staat om één ervan te vangen.

28-02-2010. Dag 24: Het weekend is voorbij gevlogen. De zondag wordt altijd rustig doorgebracht en het hoogtepunt is voor bijna iedereen het glas wijn bij het avondmaal. Het is toch wel bijzonder te ervaren wat voor opvatting bepaalde koks hebben over het bereiden van een maaltijd. Je hebt de dictatoriale koks, die bepalen hoe het eten moet smaken na uitgebreide smaakmonsters uit het eten te heben genomen en je hebt koks, die heel democratisch afhankelijk van de scheepsvoorraad de ingrdiënten van het voedsel bepalen, waarbij voornameijk rekening wordt gehouden met de elementaire bestanddelen van het eten zoals zetmeel, eiwitten en vitaminen. Dus zeg maar zoals een veeboer wetenschappelijk het eten van zijn vee benadert. Het resultaat en de smaak is er dan ook naar. Het democratische karakter zit hem in het feit, dat aan tafel allerlei toevoegingen toch al aanwezig te zijn zoals zout, peper, ketjap, tomatenketchup, mosterdsaus, jam, pindakaasm sambal, pompoenenolie (voor snelle passage naar de maag en verder) en nog vele andere combinaties onder het motto: over smaak valt toch niet te twisten. Dus waar klagen we eigenlijk over?

01-03-2010. Dag 25: Maandag, dus afgelopen met het luieren of lezen. Iedereen heeft een klus gekregen, want bezigheid zou zeeziekte tegengaan volgens een oud zeemansgezegde. Subtiel wordt de bijboot op het zonnedek gedaan, zodat je je alleen nog maar op het toilet kunt verschuilen maar dan alleen voor korte duur vanwege het aantal mogelijkheden. De moedigsten zijn boven in de mast te vinden waar zij bepaalde onderdelen teren; dit wordt ondermeer gedaan voor het behoud van de voetpaarden (= staaldraad onder de ra's waar lieden die nog nooit van hoogtevrees hebben gehoord op staan tijdens het losmaken en opdoeken van de razeilen) en van de weeflijnen (= traptreden van de touwladders) en ..... De meer aardsgeoriënteerde bemanning krijgen karweitjes op of onder het dek. Zelf mocht ik een plank voor mijn kooi bewerken met een zaag, een schaaf, een beitel en wat schuurpapier. Daar mocht ik een hele dag over doen wat bij mij paste tijdens het opzeggen van de mantra: we hebben toch zeeën van tijd. Als ik overigens nog meer gereedschap had gevonden had het nog langer geduurd. Maar het resultaat was een glanzende en passende plank zonder een greintje splintergevaar als je de plank zou willen aaien. Kortom een lust voor het oog als je overdag het licht zou aandoen in mijn kooi. De volgende dag kon ik reeds een aanzet tot ontwikkeling van mijn bureauspieren opmerken.

02-03-2010. Dag 26: Vandaag voor het eerst geprobeerd mij met zeewater te wassen voor op het dek met niet al te veel verbaasde ogen op mij gericht, want ik denk dat mijn kleren nu wel rechtop gezet kunnen worden. Uiteraard slaap ik ook nu nog gekleed om niet zonder kleren in een reddingsvlot te hoeven zitten, zodat ik de rechtop-klerentest nog niet heb kunnen uitvoeren. Mijn regelmatig gepraat met de kapitein over veiligheid ziet hij waarschijnlijk als een verborgen angst voor deze zeereis, want hij raadde mij het boek aan over de Orion-profetie, waarin de Maya en de Egyptenaren de cyclische ondergang van de aarde om de 12500 jaar voorspelden bij een bepaalde sterrenstand of hadden waargenomen uit de verhalen van hun voorouders, getuige de vele variaties over de Ark van Noach, die er bij vele volkeren te vinden zijn. Het komt erop neer, dat je bij zo'n catastrofe het beste op de oceaan kunt overleven, maar op de laatste bladzijde stond wel dat je na de dood van de landrotten, in tegenstelling tot het verre verleden, wel te maken krijgt met de fall-out van al die ontplofte kernreactoren, zodat in feite niemand deze ramp kan overleven. Laat ik maar hopen, dat we ons daar pas zorgen over hoeven te maken tegen de tijd van het "sterven" van de zon over 50miljoen jaar. Het hoeft geen betoog dat ik dit boek in één adem heb uitgelezen.

Om dit stukje niet al te dramatisch af te sluiten, moet ik bekennen dat het dagelijks voortsnellen van dit schip zonder motorgeluid een aangename ervaring is. Eigenlijk moeten allen die een werelreis met hun zeilboot en familie willen maken, boeken op zo'n zeilschip als dit schip, dat niet te klein en niet te groot is om de gevaren en mogelijkheden te ondervinden met al zijn beperkingen maar ook zegeningen. Mijn reismotivatie om als oudste als een vader over deze aanvankelijk in mijn ogen roekeloze jongeren te moeten zorgen is nu omgeslagen in een bewondering over hun ervaring met deze oceaanreizen. De vaderfunctie die ik in mijn gedachten had, heb ik moeten inwisselen tegen een mascottefunctie, met wie iedereen hier rekening houdt, die bijna grenst aan vertroeteling waar ik natuurlijk niet boos om kan worden. Tot een volgende keer!