Dolfijntjes en dekschrobben

25-02-2010 t/m 27-02-2010

Dag 21:
Op 25-02-2010 zag de kapitein van achter zijn bord tijdens de lunch dolfijnen. Dat is nou het verschil met een landrot, die alleen maar oog heeft voor zijn bord, dat soms met een hand onder de kin gehouden moet worden als de overbuurman niet ongevraagd wat eten over zijn broek wil krijgen. Na deze mededeling stormde het hele eetgezelschap naar buiten om deelgenoot te kunnen worden van de afwisseling van het oceaanbeeld. Het waren jonge dolfijnen naar hun afmeting te oordelen, want die bedroeg minder dan 1m en ook konden zij niet zo hoog uit het water springen. Waarschijnlijk een stelletje spijbelaars van de dolfijnschool, want er waren geen volwassen exemplaren bij. Als uitgelaten pubers probeerden zij zo dicht mogelijk langs de boeg te zwemmen en met een grote boog hetzelfde kunstje aan de andere kant te herhalen. Geen enkele keer viel er een gewonde. Wel zag ik een verliefd paartje, dat steeds op 20cm van elkaar zwom. Gelukkig was de batterij van mijn camera nog geladen, zodat ik dit spectakel kon vastleggen. Helaas niet in een formaat, dat klein genoeg is om die over internet te kunnen versturen, want circa 300MB voor een dolfijnenspel is te veel gevraagd van de gemiddelde downloader, maar hier zoek ik nog een oplossing voor. Verder geen nieuws die dag.

26-02-2010. Dag 22: De overijverige filmploeg wilde het officierenoverleg waarin gevoelige zaken werden besproken ook filmen, maar hier werd een stokje voor gestoken, omdat er een grens is aan de openbaarheid. Na de bakpartij op het dek bij 27graden Celsius en na het avondmaal bestaande uit bruine bonen met rijst en wat vis of vlees uit blik, want dat kan ik niet meer proeven en dat ligt voornamelijk aan mij, viel de duisternis in. Intussen was de wind, gepaard gaande met de gebruikelijke golven die over het dek sloegen, behoorlijk toegenomen. Mijn te drogen gehangen handdoek had al dezelfde vochtigheidsgraad als in de wasemmer. Er werd alle hens aan dek geroepen voor een spectaculair stormrondje. Het is opvallend dat zulke grote activiteiten altijd in het donker plaatsvonden en nu denk ik te weten waarom: omdat de filmploeg niet in het donker kan filmen zijn zij nu ook gedwongen om hun handen om de touwen te leggen of anderzins in de weg te lopen zoals het een landrot betaamt. Dit laatste wordt echter onmiddellijk doch vriendelijk door de zeelieden gecorrigeerd. Vanwege mijn gedwongen afwezigheid in de namiddag - die bracht ik in mijn kooi door om de ingeslagen weg en richting van het genuttigde voedsel niet te verstoren - mocht ik op afstand dit schouwspel volgen. Het schip worstelde zich door de golven en ik om mijn evenwicht te bewaren. Gelukkig voor de landrotten duurde deze storm niet tot de volgende dag.

27-02-2010. Dag 23: Het dek geschrobd met een collega landrot. We kregen dit keer het advies in het vervolg niet de harde bezem te gebruiken om vroegtijdig slijtage van het dek te voorkomen, omdat dit niet van hardhout maar van een op greenen gelijkende houtsoort was. Ook mochten we niet in de lengterichting van de planken werken om de zorguldig tussen de dekbalken aangebrachte zwarte kit niet weg te poetsen. Het zoveelste leermoment tijdens deze reis. Verder nog theoretische alternatieven gezocht voor de verwijdering van de verbindingspen van de beide deurhendels, die overigens niet werden gevonden na de roestvorming door het zeewater. In de namiddag werd de duwboot in zijn rust gestoord, omdat nu na de verwijdering van de cylinderkop het hele cylinderhuis werd verwijderd tussen vele sigaretten en bereidwillig omstandige uitleg aan de toekijkenden door de "operateur". Er scheen overal speling in te zitten, wat mij gelet de respectabele leeftijd van het diepgroen geschilderde machientje niet al te zeer verbaasde. De suggestie om maar eerst de oorzaak van het recalcitrante gedrag vast te stellen heb ik maar voor mijzelf gehouden, want nog steeds denk ik dat die gelegen is in een gestoorde brandstoftoevoer in de zin van een luchtbel in de dieselleiding.

Vanmiddag is de prikdag voor de nog openstaande inentingen, die de filmploeg absoluut wilde filmen als bewijs van de goede gezondheidszorg op het schip of gewoonweg omdat er gaan andere spannenden dingen te filmen zijn. Wat medelijden kan dit filmstel wel gebruiken, want waarschijnlijk wilden zij liever een reddingsactie filmen of liever nog het moment waarop wij in de reddingsvlotten springen. Maar voor dit laatste bestaat er met deze kundige bemanning weinig kans. Maar misschien wordt het wel een instructiefilm voor de zeezeilvaartschool of .....

Uit mijn ooghoek zie ik weer de docerende uitleg boven het ontzielde machientje en ga ik er maar naar toe om te kijken hoeveel er nog is overgebleven van dit ontblote beestje. De volgende keer zal ik hierover meer berichten.

Opstapper Rudy