Tot 18-02-2010 De dagen beginnen qua indeling op elkaar te lijken. Alleen het weer en de gespreksstoffen veranderen. Mijn nieuwsgierigheid over de historie en de bouwwijze leverde het volgende op: het schip was in de oorlog een vissersschip vol communicatieapparatuur geweest en diende als verkennersschip voor de Duitse marine. Dit schip werd dus vooruit gestuurd en de oorlogsschepen en duikboten voeren op vele mijlen onzichtbaar voor de geallieerden erachter. Volgens mij met maar een laagje vis in de laadruimte om het allemaal wat echter te lijken, totdat het bij Oslo naar de kelder werd gejaagd. Na het zien van de website zou de oude ¨visser¨ die op deze schuit voer de restaurateurs met tranen in de ogen loftuitingen hebben gestuurd, omdat zij de 70+ oude dame weer zeewaardig hebben gemaakt. Hij had verzekerd dat het een goed schip was. Dit was overigens het eerste schip, waarbij de onderwater-stroomlijn in het laboratorium werd getest in de hele wereld en wel in Kiel. Er zouden volgens dit ontwerp 800 schepen zijn gemaakt en ik weet niet of dit allemaal verkenningsschepen zouden zijn, maar dat zou me niets verwonderen.
Het schip heeft een stalen geraamte waar de balken op gemonteerd zijn. Bij de renovatie zijn volgens de kapitein alle bouten vernieuwd, waarbij de verrotting van de balken kan worden vastgesteld. Deze balken werden alle vernieuwd. Hierdoor kan gesproken worden van een vernieuwde scheepshuid. Mijn twijfels over hoe het dan zit met de verbindingen, oftewel de kieren tussen de balken, werden (gedeeltelijk) weggenomen door de uitleg over het breeuwen. Dit proces bestaat uit het inhameren van hennep in de kieren waarna hierop een laagje teer werd gelegd. Als het schip in het water ligt en als het water tussen het teer en het hout komt, dan zet het hennep uit zodat hierdoor een waterdichte verbinding ontstaat. Als ik zie hoe weinig bilgewater (=water wat in de boot loopt) er wordt uitgepompt, dan heb ik daar wel vertrouwen in gekregen. Maar mijn twijfels namen weer toe, toen ik in mijn kooi wakker werd van opspattend water en dat was niet dat er een balk aan mijn kant was losgeslagen, want wat bleek: doordat het schip zo scheef kwam te liggen, ik denk zeker wel 45graden, kwam het water wat normaal in een houten schip altijd binnendringt, helemaal naar de zijkant van het schip waar ik toevallig beneden lig onder het bovenbed. Ik vond het al zo vreemd dat ik het water in verschillende frequenties hoorde klotsen. Gelukkig heb ik na de vele communicatiecursussen, die ik in het verleden heb gehad, mijn bezorgheid in een vraag kunnen inkleden, zodat het euvel na het aanleggen van een nieuwe waterpomp, dat sindsdien regelmatig werd bediend, verholpen werd.
Dus de dromen over aan hennep knabbelende vissen, die ook van teer houden, kunnen dus met een gerust hart verdrongen worden. Deze bouwkunst is ontleend aan de overlevering van de oude scheepsbouwmeesters. Een andere veiligheid is ingebouwd door het maken van verschillende compartimenten. Je bent natuurlijk wel de klos, als je je in zo´n compartiment bevindt bij een calamiteit. Ik slaap in het compartiment waar de geneesmiddelen en de hulpgoederen liggen. Toch is het wat verontrustend te voelen hoe bij een storm - we hadden 2,5 dag storm na een halve dag windstilte waar enkelen onder ons in de oceaan doken - het schip met een klap van een metershoge golf het golfdal indook en daarna een siddering kreeg, die als een verdraaing van het schip over de lengteas aanvoelde. Hoe lang zal zij, de Tres Hombres, dit nog volhouden vroeg ik mij af, want mijn idee om er op dit schip een snelheidsbegrenzer op te bouwen bleek moeilijk uitvoerbaar. ik merkte ook dat hoe harder we gingen hoe meer de stuurman in een extase geraakte. Ik had moeten weten dat het maar om een testvaart was. Een testpiloot moet toch alleen maar zorgen, dat zijn levensverzekering voldoende groot is om zijn familie zorgeloos achter te laten. Een testpiloot zeurt toch ook niet.
We zien in de verste verte geen schip en ergens las ik dat de kans op een botsing op de oceaan 1 op 80000 is, zodat sommige zeilers met hun zeiljachtje maar een enkele keer hun kooi verlaten om even te kijken of er wat is en zo op hun inwendige radar varen. Er bestaan echter geen statistieken hoeveel onfortuinlijke zeilers in de magen van hongerige haaien zijn verdwenen, die deze in mijn ogen onverantwoordelijke manier van zeilen hebben gepraktizeerd. Om alle onrust nog even weg te halen: op dit schip wordt er dag en nacht wacht gelopen.
Er was één angstig moment toen een breker het commandocentrum onder water zette, waarbij de accu´s gelukkig niet helemaal onder water kwamen te staan. Want anders hadden we op ouderwetse wijze zonnetjes moeten schieten en ´s nachts op de sterren moeten varen met een nauwkeurigheid van 20mijl wordt mij ingefluisterd terwijl ik dit typ. Dit betekent dat je op zo´n afstand van de kust nooit land kunt zien, als er tenminste geen bergen of wolkenkrabbers zijn.
16-02-2010. Nu een wat opgewekter story.
Bij het opstaan ging het gerucht dat we het eiland La Palma aan zouden doen, omdat er volgens de weersverwachting de storm uit de verkeerde hoek kwam. Storm of geen storm blijkt niets uit te maken voor deze zeelieden. Al circa 15 mijl vanuit de kust was met enige fantasie even nog de contouren van de meer dan 2425m hoge berg te zien, wat leek op een wolk. Eén van de jongere waaghalzen bleek urenlang in het kraaiennest op de uitkijk te staan om tijdig aan te geven of hij land zag. en ja hoor, opeens waren er ook huizen en vele kassen te zien, die voor de sinaasappelproductie verantwoordelijk waren. Uiteindelijk kregen we de haveningang in zicht.
Om de komende storm te kunnen weerstaan wilden we eerst achter de berg van La Palma schuilen en voor anker te gaan. Dit werd echter door de havenmeester verboden. Contact met de havenmeerster leverde op, dat we nog een half uur moesten wachten, omdat de veerboot nog moest vertrekken. Het was inmiddels al 14.30uur. De duwboot werd te water gelaten, nadat enkele uren ervoor de aandrijfschroef werd aangebracht en gelukkig gezekerd werd met een grote splitpen, die het losraken van de moer maar nog belangrijker dat van de schroef zal verhinderen. Ik durf de leeftijd van de gerestaureerde motor niet te schatten, maar de sloep zag er lief en mooi geschilderd uit, want het oog wil immers ook wat. Er ontbrak aan dit museumstuk echter één eigenschap en dat was, dat de amechtige zwaar bulderende 25PK sterke tweecylindermotor alleen 10minuten in leven wilde blijven en daarna een rustpauze nodig had, waarvan de lengte niet te voorspellen was. Overigens zou ik hetzelfde gedaan hebben als ik een 50000kg zware kolos moet voortbewegen op mijn leeftijd als motorleeftijd dan. Maar nogmaal, een dame vraag je niet naar de leeftijd. Ik sla nu even enige intimiteiten van de bemanning met de motor over maar het einde van het verhaal is, dat de loods via de marifoon werd medegedeeld, dat we nu helemaal zonder motor zitten. Op de vraag van de kapitein of we dan niet de haven in mochten zeilen werd een antwoord gegeven dat ik niet helemaal kon volgen. Samengevat kwam het hierop neer dat de havenmeerster dat een zeer gevaarlijke daad vond. Omdat het een enkele keer is voortgekomen, dat één van de zeilen niet gestreken kon worden door een niet strak genoeg gespannen touw - = lijntje in het vakjargon - dat zijn eenzaamheid oploste door zijn buurtouwen in een innige omstrengeling vast te houden, was het negatieve antwoord van de havenmeester niet onverwacht. Het was inmiddels al 16.00 geworden en de veerboot lag nog steeds zonder rokende schoorstaan aan de wal. De kapitein vroeg heel nederig of de loods niet iemand in de stad wist, die ons naar binnen wilde slepen maar wel gratis natuurlijk. Het doen van de reis, noodgoederen naar Haïti brengen, werd tussen neus en lippen door nog even onder zijn aandacht gebracht. De loods vertelde niets te kunnen beloven, maar wel rond zal vragen. Daarna liet de kapitein een weergaloos staaltje van zeilbeheersing zien, waar er door de bemanning wel gewerkt voor moest worden. Niet alleen wij maar het hele stadje kon vanuit de boulevard meegenieten van het schouwspel. We gingen steeds heen en weer overstag en alleen het zien van al die zwoegende zeebonken veroorzaakte een vermoeidheid bij mij. Gelukkig mocht ik met mijn grijze haren radiowacht houden.
Ik stel mij zo voor dat dit spektakel in de baai ook door de pastoor werd waargenomen, omdat er vanuit de kerk die halverwege de berg is opgetrokken het zicht onbelemmerd was. De pastoor zou best de loods of havenmeester kunnen hebben opgebeld met de belofte dat deze een aflaat kon verdienen, als de loods ervoor kon zorgen dat dit mooie schip in de haven getrokken kon worden en de eerste 3 maanden voorin de kerk mocht zitten bij de notabelen. En ja hoor, tegen 18.00uur kregen we het bericht door, dat wij door de loods gratis binnengesleept konden worden en dat het liggeld € 109 bedroeg voor 2 dagen. Een applaus voor de kapitein op dit bericht volgend was het resultaat. Nog even ging het mis omdat de zenuwachtige loods vergat het sleeptouw goed vast te maken, maar toen we eenmaal goed aanmeerden was dit een mooie plek achter een hele grote cruiseschip, die net op een flat leek. We kregen veel bekijks met vele zwaaiende touristen en hoorden een schallende stem uit de luidsprekers waar de aandacht op ons schip werd getrokken in verschillende talen.
Eindelijk lagen we vast. Er was geen enkele wanklank of geweeklaag van de bemanning te horen geweest, die de aanwijzingen voor het veelvuldig overstag gaan gelaten over zich heen lieten gaan, niet wetend dat er een diepere gedachte lag achter deze op een strafoefening gelijkende uitvoering of liever nog op een spoedcursus in het hogere zeilen.
Het stadje was typisch Spaans met een druk bezette boulevard, wsaar er ook een achtbaan in te zien was, waar ik natuurlijk geen trek in had met mijn zwaar beproefd evenwichtsorgaan. Je kunt hier ook gewoon geld uit de muur trekken en natuurlijk ook met euro´s betalen. Wel een vreemde gewaarwording dan zo ver van Europa. Het was een geschenk om weer op het vaste land (ongedeerd) te mogen rondlopen. de barre reisomstandigheden smolten als sneeuw voor de zon en werden verdrongen door een vakantiegevoel. de crew kreeg met uitzondering van de wacht vrijaf en toen het uitgangsleven in de stad was gedoofd, ging de crew vrolijk door met feesten op het dek, waar het tot 05.30uur er vrolijk aan toe ging. Ik kon namelijk sinds 12.00 niet meer in slaap komen door de luide muziek. Er werd zelfs in de haven gezwommen.
Inmiddels mag de kapitein je en jij zeggen tegen de havenmeester en zijn alle havengelden kwijtgescholden. Dus nemen we het nog maar van en struinen de enkele winkelstraten af. Een tosti kost hier € 1,80 met een slablaadje en een schijfje tomaat met kaas en ham, een kop koffie kost € 1,20. Kortom, veel goedkoper dan op het vasteland. Gisteren 17-02-2010 was er een storm, waarbij verder op het eiland enige auto´s de zee in werden geblazen. Gelukkig waren we in de haven, maar als je op het dek stond, kon je in de regen niet meer tegen de wind inkijken. Vandaag 18-02-2010 was het zonnig weer met om de 15minuten een regenbuitje. Het laatste bericht is dat we het plan hebben om zaterdag tegen de avond te vertrekken. Enfin, ik wacht wel af wanneer het gaat worden.
Ruud
Ruud,
Met veel plezier lees ik je verhalen en kunnen we je reis toch een beetje van "dichtbij" meemaken.Blijf schrijven !
( ps heb je je magneetjes al moeten gebruiken??)
lieve groet ,
Joyce