Spaghetti met ketchup

Reisblog vanaf 21-02-2010

Dag 17
 Even offline geweest vanwege de 2 stormen, die over ons heen kwamen en die ik dus horizontaal in mijn kooi kon waarnemen. Kooi is de goede benaming omdat de schuifdeur door het vocht nauwelijks open te krijgen is. Het plan is om weer een gaatje in mijn riem te maken. Nog circa 3000 mijlen te gaan tot Haiti. Op 19-02-2010 kregen we tegen 18.00 te horen dat we niet de dag erop maar om 20.30 gingen vertrekken. De reden was dat door de valwinden die van de hoge berg afkwamen het schip zo tegen de grote ronde hardrubberen stootkussens schuurde, dat de houten scheepshuid van het schip duidelijk dunner werd op de schuurplekken ondanks alle toegevoegde beschermingsmaatregelen zoals officiele fenders en minder officiele autobanden. Het cruiseschip de Aida was al weer vertrokken na haar aankomst op diezelfde ochtend. We hadden haar ook al gezien toen we 3 dagen terug tegen 18.00 de haven ingesleept waren. Voordat zij aankwam stond er al een hele rij taxi's te wachten in de vroege ochtend. Wat verderop voor de grote ontvangsthal van de komende en gaande veerboten stonden de bussen te wachten voor een geplande rondrit over het eiland. Toen we 's middags ons loopje door de stad maakten, zagen we dat niet alle Duitsers van deze transportmiddelen gebruik maakten, maar liever de eettentjes en restaurants bezochten. Het stadje kwam plotseling tot leven. Een markt was plotseling ontstaan, waar je allerlei prullaria kon kopen. Tegen de avond vertrok de boot weer, nadat de passagiers hun camera's hadden vol geschoten om in de Heimat de films en foto's te bekijken, waar ze eigenlijk langer hadden willen vertoeven om die plekken in hun geheugen langdurig te kunnen opslaan. We hadden de lange lege kade dus weer voor ons alleen.

De dagen op La Palma zijn voorbij gevlogen. De winkels heb ik afgestruind op jacht naar een authentiek souvenir, dat niet gevonden werd. Dit om niet de indruk te wekken, dat ik de hele dag in het internetcafe doorbreng. Er was altijd weer een smoes om de stad in te gaan, al was het maar om de lieden van Tourist Information, een glazen gebouwtje midden op de rotonde (hoe verzinnen ze het) naar een adres van een specifiek winkeltje te vragen en om naderhand die informatie bij een aperitiefje te vergeten. De zoektocht naar een kruis voor de bezwering van een op een overval beluste criminele autochtoon werd gestart bij het oude kerkje halverwege de berg, dat zijn oude knoestige deuren angstvallig gesloten hield. Want waar anders kon je een kruis vinden, hadden we bedacht. Het idee dat een souvenirswinkeltje deze waar kan aanbieden, was niet zo direct bij ons opgekomen. Na advies van de locale VVV zijn we naar een winkeltje bij een andere kerk in het dorp gegaan, waar we voor de keuze stonden tussen een E45,- duur bronzen kruis en een E8,- goedkoop kruis van gevlochten betonijzer. De keuze was snel gemaakt, want mocht de overvaller doof zijn of gewoonweg zijn Voodoo geloof nog niet hebben afgezworen, dan kan het zware goedkope kruis ook nog als wapen dienen. We moeten echter de berichten over de actuele veiligheid op Haiti nog op het laatste ogenblik doorkrijgen en wellicht heeft de consul honoraire nog enige tips voor ons in petto. De temperatuur tijdens ons verblijf op La Palma was overigens steeds boven de 20 graden Celcius en de avonden waren dus niet koud.

Om terug te komen op ons nachtelijk vertrek: dezelfde loods bracht ons buitengaats en omdat we al varende achter de loodsboot de zeilen aan het hijsen waren, voeren we op een gegeven ogenblik sneller en hadden we de trekboot bijna doorspiest met de lange boegspriet. Gelukkig gebeurde dat niet, want dat zou zeer ondankbaar zijn, omdat we ook deze keer gratis een sleep konden krijgen. Na een uitgebreid dankwoord via de marifoon op kanaal 6 voeren we met klapperende zeilen en dus tamelijk langzaam de baai uit. Het panorama was prachtig. Het eiland was vol kleine lichtjes. De punt van het eiland lichtte helemaal rood op om de 2 seconden. Het bleek het vliegveldje te zijn, want na enige tijd was er geen geknipper meer van het licht.

 Het eiland werd in noordelijke richting verlaten vanwege de zuidenwind in de verwachting dat de wind in de komende dagen uit een andere richting zou komen, wat ik dus al liggend goed kon merken omdat de snelheid behoorlijk toenam. Op het scherm zag ik vanochtend dat we het eiland verlieten zoals we gekomen waren, maar daarna naar het westen afbogen totdat de storm ons kon meenemen. We zeilden toen met de storm mee naar het zuiden.

Dag 18 
Vandaag (22-02-2010) was echter alles anders. De oceaan was redelijk glad en om de 24 golven kwamen er 2 of 3 grote golven (deining) onder het schip, die ons een weidse blik bezorgden op de top van zo'n grote golf. Monstergolven komen ook voor, maar daar wordt pas van gesproken als die meer dan 25m hoog zijn, hoorde ik van een trainee die al ettelijke oceaanreizen in zijn monsterboekje had staan. Ik hoop deze echter nooit te hoeven ervaren. Walvissen heb ik nog niet gezien, maar wel ter hoogte van de Golf van BisKaje 's nachts hun binnengekregen water langdurig horen uitspuiten. Vanochtend zouden 2 van ons dit ook hebben gehoord. De stuurman heb ik al gewaarschuwd dat hij niet dwars door vergaderende walvissen moet varen, omdat zij er niet van houden gestoord te worden. Enkele uren terug heb ik nog een circa 1 meter lange voorbijzwemmende zeeschilpad gezien. De schildpad had niet zoals in de dierentuin een bruinzwart schild, maar een geelkoperen schild met enige schelpen erop als blinde passagiers. Enkele dagen eerder zag ik een kleiner exemplaar.
 Mijn uitzicht wordt op het ogenblik gevormd door de te drogen gehangen kledij van de opvarenden. Mijn fleece ruikt al naar een gerookte makreel. De zee is nog steeds meer zwart dan blauw en alleen het wolkendek vertoont enige variatie. Onze zeevarende voorouders konden hieruit de weersverwachting lezen en hierover bestaan leuke boekjes, die ik echter niet meegenomen had. Waarom zou ik ook met al die apparatuur aan boord, waarop je kunt zien waar over enkele uren wind zal zijn. In de verre omtrek geen schip te bekennen. Zittend op het ijzeren dek met mijn computertje op mijn benen word ik in slaap gewiegd door de lome bewegingen van het schip.

 Op het dek was er weer een "muster" geweest. Het is een toespraak van de kapitein, waarna een ieder zijn zegje kan doen. De kapitein wees ons nogmaals op de regels van het schip, die af en toe mede door het mooie weer door sommigen als een vakantietochtje werden ervaren. Dat wil niet zeggen dat er geen tijd was om te genieten van het stille voortbewegen van het schip over de oceaan, maar soms moeten de zeilen worden getuned en het dek worden geschrobd en zijn er altijd wel karweitjes te doen op zo'n schip. Hoewel het zondag was en er geen "zware diensten" van de bemanning werden geeist, was een trainee die liggend en lezend in zijn dwars over de boot gespannen hangmat zijn dienst wilde doorbrengen, toch een doorn in het oog van de kapitein omdat er nog zoveel te doen was. De stelregel op een zeilschip was namelijk om steeds een zo groot mogelijke snelheid te behalen. Hiervoor moest alles wijken, zelfs het legen van het Nonolet toilet.

22-02-2010. Gisteravond spaghetti gegeten met toevoegingen op homeopathische basis en dus was de ketchup wel een weldaad. Door allerlei omstandigheden is onze wekelijkse douche uitgevallen. Mogelijk als straf omdat een onverlaat de afvoer van het toilet heeft doen verstoppen, terwijl anderen nog de onderdelen op het dek aan het schoonmaken waren. Dit omdat via deze buis alleen vloeibaar materiaal kan stromen. Vandaag werden de 3 niet-zeebonken aan het schrobben gezet, waarbij ik de gelegenheid aangreep om de reddingsvlotten wat nauwkeuriger te bestuderen onder het motto beter laat dan nooit. De twee reddingsvlotten bevinden zich namelijk aan weerszijden van het kombuis. Ik bedacht dat wanneer het schip op een oor komt te liggen, de helft van de opvarenden al drijvend in de oceaan hun tijd moeten doorbrengen totdat zij door een hongerige haai van hun lijden worden verlost. Gelukkig kan elk reddingsvlot 20 personen bevatten.

De kapitein vertelde het verhaal over zijn tocht als kapitein met een stel jonge Zwitserse criminelen onder de 18jaar, die hun straf al bijna uitgezeten hadden en als vorm van reclassering een zeiltocht op een tallship naar de Balearen of Canarische eilanden gedurende 9 maanden moesten meemaken met een aantal pedagogen. Om de zoveel weken kwamen er dan twee nieuwelingen, die soms probeerden te vluchten door met de bijboot tijdens het ankeren ervandoor te gaan. Of ze werden na een flinke klopjacht weer gevonden of zij bevonden zich al in de plaatselijke politiecel vanwege het uitoefenen van hun oude beroep, omdat zij veelal geen geld op zak hadden. Zij konden dan bijvoorbeeld als straf het volgende meemaken: ze moesten een grote kuil maken en het zand naar het andere eind van het eiland brengen, waar zij een nieuwe kuil moesten graven en daar het vreemde zand moesten inwerpen. Het nieuwe zand moest dan naar de eerste kuil worden gebracht om daar te worden gedeponeerd. Alleen zo waren ze tam te krijgen. Bovendien mochten zij ook langer blijven aan boord dan de beloofde 9 maanden. De meer gemotiveerden legden zich meer op het zeilen toe en ambieerden een functie als stuurman of als scheepsmonteur, voor wie de organisatie dan een opleidingsplaats op de wal bezorgde. Zo zou 60% weer een arbeidszaam leven kunnen leiden. Ook in Zwitserland was het moeilijk hiervoor overheidsgelden los te krijgen. 

Door hen echter het vertrouwen te geven dat men niet bang was, dat zij met de voor het grijpen liggende messen een muiterij zouden beginnen, bleek deze geste toch zeer door hen gewaardeerd te worden. Want ze hadden de ervaring dat zij altijd gewantrouwd werden en te weten dat men elkaar nodig heeft en ieder zijn eigen kwaliteiten heeft, was iets wat zij nog nooit eerder hadden ervaren. Het schip als maatschappij in het klein met aan het hoofd een kapitein die voor hun veiligheid zorgde en die op natuurlijke wijze respect afdwong, was nieuw. Deze wijze van opvoeden wordt Erlebnis Pedagogie genoemd. Want deze vorm van heropvoeden is niet alleen uniek voor de ontspoorde jongeren maar ook voor de meezeilende pedagogen, voor wie deze aktiviteit hun levensloop bij sollicitaties gunstig zal beinvloeden. De kapitein liet doorschemeren ook een dergelijke opzet te ambieren, wat door hun huidige opleidingsbevoegdheid al mogelijk zou kunnen zijn als onderdeel van hun onderneming. Ik noem dit sociaal ondernemen, wat helaas niet zoveel voorkomt.

Dag 19, 
23-02-2010. Vandaag voor het eerst twee maal een walvis gezien. Maar daarover een volgende keer meer.
 Opstapper Rudy.