Walvissen en zwaluwstaartjes

Op 22-02-2010 leek de oceaan op het eerste gezicht op het IJsselmeer afgezien van de lome lange golven, die onder ons schip verdween en haar aangenaam heen en weer liet wiegen en natuurlijk geen land te bekennen. Het leek op een bewegend duinenlandschap. Dit keer voer het schip ongehaast, een dame waardig. Dankzij alle bijgezette zeilen werd toch een snelheid van 5 knopen bereikt, waarmee enkele regelmatig met half verwerkt ontbijt visvoerende landrotten goed konden leven. De omgeving leek op een platte waterschijf met aan alle zijden de horizon. 's Morgens een opgaande zon die zijn omgeving oranjegeel met een vleugje rood kleurde, zodat er geen al te beroerd weer op komst was. En ja hoor, het werd weer een mooie dag met als hoogstgemeten temperatuur 27 graden in de zon. Bijna iedereen liep op blote voeten, omdat bijna alle schoenen nat waren. Eindelijk mijn dekbed kunnen luchten en drogen. Mijn op de gang aan een balk voor het slapen te drogen gehangen broek bleek er niet meer te zijn. Want het ruim moest worden gelucht en om een betere doorgang te krijgen werd alles wat in de weg stond elders neergelegd, waarbij geen administratie bijgehouden werd waar alles werd neergelegd. Gelukkig kon mijn broek nadat alle werkzaamheden waren uitgevoerd tussen de goederen voor Haïti gevonden worden. De rolstoelen, fietsen en autoped werden op het dek gelegd. Zelf mocht ik de dwars over het ruim van de boot liggende balken met een schaaf korter maken, waarbij het gelukkig maar om tienden van millimeters ging. Van de 12 balken kon ik zegge en schrijve 2 afmaken, elk genummerd op advies van de kapitein en op eigen initiatief voorzien van Romeinse cijfers met Ps (=portside=bakboord) erop. Zodat alle balken hun eigen plaats krijgen. De regen maakte een voortijdig einde aan mijn noeste arbeid, omdat de goederen natuurlijk niet als een grote pap mogen worden afgeleverd. De regen was aarzelend begonnen maar ook na korte tijd opgehouden, zodat ik kans zag om in navolging van de anderen een siësta op het stalen dekgedeelte te houden. Twee uren brandt hier de zon erg fel. Hiervoor nog even met de kapitein buikspieroefeningen gedaan en wat braintraining wat ik van mijn Nintendo speeltje heb onthouden. Hierna antischeurbuik voedsel naar binnen gewerkt en nog even gekeken naar het lichtgevende plankton. Nog steeds geen kwetterende geluiden van dolfijnen of spuitende fonteinen van walvissen gehoord. Nog even de poolster opgezocht om er zeker van te zijn dat we naar het zuiden voeren, wat natuurlijk het geval was en daarna pitten.

23-02-2010. Vandaag weer een rustige dag. De dageraad om 06.45uur (Greenwich tijd) was prachtig. Geen rode kleur aan de horizon. De wind was gaan liggen en omdat we toch al dobberend stil lagen, werd besloten om de zwemmers het zwemmen te gunnen. Inmiddels was het 2 uur na het ontbijt. Net toen een paar enthousiastelingen op de reling stonden om zich in de oceaan te storten, kwam daar aan bakboord het schip langzaam inhalend een grote visvin met aan de voor- en achterzijde een visrug van wel 7m elk. Volgens een kenner was het een hongerige haai op zoek naar een stevig ontbijt en volgens een andere kenner was het een walvis. Hij liet echter zijn grote staart niet zien, zoals op vele natuurfilms te zien is. De moedigste van het stel of mogelijk met net een ongelukkige liefde achter de rug, dit keer één van de dames, sprong daarna in het water en toen de anderen geen bloed zagen, doken de anderen haar achterna. Een enkeling verkoos een duik vanaf de boegspriet. Daarna duurde het wel een uur voordat aan de andere zijde van het schip in tegenovergestelde richting een fontein werd waargenomen. Daarna zag ik een halfcirkelvormige waterverplaatsing, die niet in het golfpatroon paste - ik schat de doorsnede ervan op 3m -. Dat kon alleen maar die nieuwsgierige walvis zijn geweest, die een rondje om het schip had gemaakt. Hopelijk zie ik in de toekomst nog wat meer van ze.

Gisteren wilde de filmploeg het verwijderen van de zwaluwstaartjes van de wenkbrauw van de kapitein filmen, wat ik perse niet wilde. Want als het resultaat slecht zou zijn, zag ik me in gedachten gekielhaald worden door de kapitein. Kielhalen was in het VOC tijdperk een geliefd tijdverdrijf, waarbij het slachtoffer aan armen en benen gebonden de unieke gelegenheid kreeg de kiel van het schip van nabij te bewonderen om aan de andere zijde van de boot al of niet verdronken te worden opgehesen. Gelukkig bleek mijn vrees niet bewaarheid en kon ik met een gerust hart mijn spiegel te voorschijn halen.

Wij varen nu circa 150 mijl uit de kust van Marokko en zagen 2 kleine vogels over de oceaan vliegen. Het was een bijzonder gezicht. De zee is hier niet zo zwart omdat er zo weinig wolken zijn. De wolken liggen hier ver uit elkaar en zijn rafelig gerand. Hierboven hangt een netwerk van grofmazige wolken, die zich in tegenovergestelde richting bewogen. Voor het slapen nog even als ritueel geprobeerd de grote beer te ontdekken tussen al die sterren wat nog moeilijk ging omdat er geen bewolking was en de hemel dus vol sterren was. Met de hulp van de stuurman kon ik de grote beer uit die wirwar van sterren ontdekken.

24-02-2010.
Dag 19: De nacht was koel geweest en bij opstaan bevonden we ons op de 24ste breedtegraad. Dus ter hoogte van het Marokkaanse Dakhla. Gisteren was het spoeltoilet in het voormalig opberghuisje achter de roerganger achterop het schip klaar gekomen. Er moeten nog regels worden opgesteld omtrent de toegangstijden voor het "grotere drukwerk", want als de wind van achteren komt, verspreidt de walm zich over de hele boot en de stuurlieden krijgen dan de primeur. Mijn voorstel om daar maar een botol tjebok (dit is een fles gevuld met in dit geval zout water als vervanging van toiletpapier) neer te zetten werd niet aangenomen, terwijl dit toch zeer milieuvriendelijk is en een door tropengangers vaak toegepaste methode.

Omdat het overduidelijk was dat ik niets te doen had, mijn computer was praktisch helemaal ontladen, kreeg ik het advies om de "onderzetter" van de regenton in de lijnolie te zetten. Mijn verzoek om een kwast werd gehonoreerd met een lapje stof. Volgens de bootsman gaat het om ongekookte lijnolie, waar nog zuur in zat, wat ijzer aantast maar schimmelvorming van het hout wel tegengaat. Dit in tegenstelling tot gekookte lijnolie. Het goedje rook naar gerookte vis en was bijna niet van mijn handen te verwijderen. In feite ruikt hier alles voor mij naar gerookte vis (Stockholm teer), maar misschien komt dat omdat mijn kleren nu een visgeur hebben. Omdat nu de regenton gevuld wordt met warm zeewater om te douchen hou ik nu maar op. Dus tot een volgende keer.
Opstapper Ruud.