Hoofd in een emmer zeewater

Tijdens het ontbijt weer een school dolfijnen gezien. Dit keer joekels van wel 2m lang. Al 3 dagen 32 graden in de schaduw met een fris windje. Op weg naar de doorgang tussen Antigua en Guadeloupe waarbij we ook Montserrat passeren.

In het opberghuisje op het achterdek is het schot dat het doorspoeltoilet scheidt van het verfhok bijna helemaal afgetimmerd.  Alleen is op kruishoogte nog een rechthoekig gat opengelaten. Dit is bij navraag om het deksel van het kettinghuis van het stuurwerk open te kunnen krijgen. Dit zal later nog gesloten worden door het houdertje van de wc rol.

De filmploeg is weer in aktie gekomen sinds een filmstilte, nadat ze er attent op zijn gemaakt dat er ook privé zaken zijn die niet gefilmd mogen worden. Mijn bijdrage aan de discussie was, dat ook een documentairemaker moet leren omgaan met artistieke tegenslagen en dat het dus zijn beroep is om toch een mooie film te maken.

Er is niet veel gebeurd naast de gebruikelijke zaken en daarom nog maar even een vertelling hoe het lopen gaat. Dat moet namelijk ook worden geleerd. Als ik zo over straat zou lopen, zou ik meteen worden opgepakt wegens openbare dronkenschap, maar hier loopt bijna iedereen zo. 's Avonds loop ik in het pikkedonker als een aap in zijn kooi zoals ik mij vastklamp aan elk touw dat ik zie. Helaas zijn enkele touwen net geteerd, wat je dan pas aan de vegen in je bed de volgende dag ziet. Gelukkig is er iemand aan boord, die ervoor zorgt dat 's avonds het gangboord vrij is van obstakels of de "schuldigen" 

aanspoort hun werk op te ruimen. In het begin ging er altijd iemand met me mee, die mij de touwen aanwees. Wel een geruststellende gedachte wanneer grote golven om je heen kletsen. Hier in de nabijheid van de Caribische eilanden is de zee rustig en vandaag om 12.30 met 31 graden en een bewolkte lucht is het goed uit te houden.

Aan de reling hangen talloze touwen, die met of zonder katrol verbonden zijn met de zeilen, Ik heb geleerd eerst te vragen, waar ik moet staan of zitten om niets verkeerds te doen, want touwen ongevraagd losmaken kan onaangename gevolgen hebben. Gelukkig is er een goede leiding aanwezig, die met luid geschreeuw in het Engels typische zeiluitdrukkingen omroepen, wat voor mij net zo goed Arabisch of Chinees zou kunnen zijn. In het Nederlands is dan de vertaling bijvoorbeeld halzen of brassen, wat heel begrijpelijk is voor zeelieden, die met tallships zijn grootgebracht. Na enkele keren weet je wel dat er iets met de zeilstand gaat gebeuren wat niets met reikhalzen of verbrassen te maken heeft. De laatste tijd was maar 1 of 2keer per dag een andere zeilstand nodig of soms werd er zelfs een hele dag met dezelfde zeilstand gezeild. Dat is natuurlijk afhankelijk van de gekozen koers en de aanwezige wind.

Vrijdag 12 maart 2010. Haren wassen met zeep en zeewater was geen succes, wil je niet met een babykuif rondlopen. De borstel heeft moeite om door het haar te komen en vervelend wordt het als omstanders je vertellen over witte brokjes in je haar. Tot overmaat van ramp is de emmer waar je het zeewater omhoog haalt te klein om met hele hoofd erin te duiken, maar gelukkig kom je toch tot aan je oren erin. Word je tenminste niet helemaal kaal van boven door de vastgekoekte zeep. 

Deze dag ook voor de 2de keer een wasje gedaan. Ik kreeg van de kapitein het advies om in de emmer als een echte druiventrapper op de was te dansen om het vuil eruit te krijgen. Drie uur en een verbrande rug later was het zeewater ondanks de vele verversingen en het opvoeren van het traptempo het zeewater nog steeds troebel. Indachtig het advies van enkele dagen eerder om als laatste gewoon water te gebruiken ben ik dat maar gaan doen en het was teleurstellend te zien, hoeveel zeep er nog in de kleren was. Om niet nog meer drinkwater te verspillen heb ik het maar hierbij gelaten, want al weken konden we geen regenwater opvangen. Niet dat we daar niet genoeg van hadden, maar ik wilde daar wel spaarzaam mee omgaan.

Afgelopen zondag zagen we weer een roeiboot; dit keer met twee mannen aan boord. Het bleken 2 brandweermannen te zijn, die al 70 dagen onderweg waren en net zoveel instrumenten hadden als de vorige roeier. 

Ze waren gesponsord door het vliegveld van Manchester. Ik heb begrepen, dat zij ook geld konden ophalen voor een donatie van 100.000 pond aan een weeshuis. Ze vertelden over de marifoon, dat zij niets nodig hadden en dat hun zoetwaterapparaat weer gemaakt kon worden. 

Daarom gooiden we ze alleen een fles met wat informatie over de Tres hombres toe, die door één van hen werd nagedoken. In de haast of opwinding of allebei vergat de man in zijn Adams kostuum een zwembroek aan te trekken. Ze waren uit La Gomera, één van de Canarische eilanden, vertrokken, waar zij al in november aanwezig waren. Van de autoriteiten mochten zij niet weg vanwege de westerstormen. Hun gemiddelde snelheid bedroeg 2 knopen per uur, bijna 5km per uur en dat hoofdzakelijk door de stroming. Velen waren in de problemen gekomen, omdat zij te noord uitkwamen, daar zij in verwachting waren dat zij een noord-oost passaat zouden krijgen maar kregen te maken met lichte zuidelijke winden. Ze moesten dan tegen de stroom inroeien, wat niet lang is vol te houden. Deze slimmeriken hadden van hun handdoek een dwars over de roeiboot heen lopend zeil gemaakt. Enkele uren later kregen we een zeilboot te zien, dat een begeleidingsboot bleek te zijn van deze doldrieste roeiers. Deze scheen met de verrekijker naast zich ook een andere roeiboot te hebben. Beide gaven in lyrische bewoordingen hoe mooi zij ons schip met al zijn zeilen de horizon uit zagen stijgen. Ze hadden daarna nog verschillende keren contact met ons gehad, waarbij ze dat herhaalden. Ze wisten niet dat er op Haïti een aarbeving was geweest, toen de kapitein hun vertelde, dat we op weg naar Haïti met hulpgoederen waren.

17-03-2010 Vandaag was het weer bloedheet met 33graden. Gelukkig hadden we een zonnetent aan boord, die over het middenschip gespannen kon worden. Vanavond weer een lekker maal gehad, stamppot zuurkool met een platgeslagen gehaktbal vermengd met meel en bonen. We gaan nu weer lekker slapen met Antigua in zicht op weg naar Haïti. Tot een volgende keer maar weer.