Een bijzondere ontmoeting

Dag 29 - 32: Het dagelijkse schema is nog niet veranderd. De tijd is geleidelijk wel al 3 uur teruggezet naarmate we west varen. De oceaan ziet er nog steeds hetzelfde uit en er springen af en toe vliegende vissen uit het water. Ik hoorde dat zij dat doen omdat zij achterna gezeten worden door andere hongerige wezens en niet zozeer om andere golven te zien. De gebeden van onze visser zijn nog steeds niet verhoord en de vislijn raakt ook regelmatig de sleepgenerator. Aan het kunstaas te zien wordt er gemikt op een grote vis, maar de hengels lijken mijns inziens qua sterkte uitermate geschikt te zijn voor een voorntje zoals ik die vroeger met mijn vader wel gebruikte, maar commentaar lever ik hier niet over, want ik ben geen visser.

Men mag van mij niet verwachten, dat ik de interacties tussen de medereizigers in de weblog weergeef, wil ik niet 's avonds tijdens het tandenpoetsen in het pikkedonker bij mijn enkels gepakt worden om na de gedwongen snoekduik dan 500mijl naar de kust te moeten zwemmen, als ik dat al zou kunnen en hopen op een lift van een vriendelijke dolfijn. Omdat ik bij de huidige temperaturen - 30graden in de schaduw tegen 14.00uur en om 22.00uur 25graden - geen zeilpak meer draag met de zorgvuldig bewaarde magneetjes, is de kans om aan de haaien te kunnen ontkomen minimaal. Kortom, deze zelfcensuur is pure zelfbescherming.

De enige bijzondere gebeurtenis is dat ik bij het opstaan van mijn benummeringswerk een beschadiging van de in het 2m dieper gelegen ruim gestapelde rolstoelen en fietsen wilde voorkomen na een schommelbeweging van het schip. Ik steunde met mijn hand op een van de deksels van de regentonnen, die helaas 90graden kantelde en terwijl ik me nog afvroeg waarom mijn hand nog steeds niet de bodem van het vat bereikte, klapte mijn hoofd met aanliggende delen op de stalen rand van de regenton. Gelukkig was de huid niet open, want zoveel zwaluwstaartjes hebben we niet aan boord. Ik hoop nog op mijn pasfoto te lijken en dat zal wel over 2 of 3 weken zover zijn, schat ik in.

6 maart 2010. Dag 30: Ik vertelde al dat we al wekenlang in de verste omtrek geen levende ziel hebben gezien. Op deze dag was er dan ook een zekere spanning aan boord, toen op de AIS een andere boot gezien werd (dit is een apparaat dat schepen signaleert en hun gegevens kan weergeven zoals hun telefoonnummer van het schip [=MMSI-nummer], de naam van het schip, het soort schip [passagierschip of vrachtschip of zeilschip enz....], de koers, de bestemming, de snelheid enz..., afhankelijk wat de eigenaar van het schip kwijt wil. Want soms zie je alleen maar, dat het een schip is en meer niet, waarvan ik dan denk dat het een marineschip is of dat van een eenvoudige drugssmokkelaar, die niet weet juist zo de aandacht op zich te vestigen. Het apparaat maakt met een klein ikoontje het drijvende voorwerp zichtbaar en als je met je cursor erop gaat klikken, dan zie je al die gegevens verschijnen). In dit geval ging het tegen 13.00 om een 7m lange en 2m brede boot, die op ongeveer dezelfde koers zat als wij en zich met een snelheid van 0,2knopen voortbewoog. Omdat wij met 7 knopen voeren, verwachtten we de boot snel te kunnen zien. Het was wel bijzonder dat zo'n klein bootje apparatuur aan boord had om zich voor het AIS zichtbaar te maken. Speculaties dat het wellicht om een verlaten zeilboot zou kunnen gaan deden de ronde. Er werd al door een enkeling geclaimd te willen overstappen om alleen verder te zeilen met dit onbemande scheepje. Voor alle duidelijkheid moet ik melden dat dit niets met diens geeestesgesteldheid of met eventuele intermenselijke problematiek te maken heeft. Ook werd geopperd dat het scheepje in nood verkeerde. En van onze mastklauteraars was al met de verrekijker in de mast geklommen, omdat het scheepje volgens de AIS op minder dan 12mijl van ons verwijderd was en we volgens de boeken de horizon op 12mijl zien. Door de grote golven werd het bootje echter aan onze ogen onttrokken. Pas op 3 mijl afstand konden we een rood stipje waarnemen met de verrekijker. Ikzelf zag met een andere geleende kijker een volledig rode waas over de horizon. De man van de filmploeg kon met zijn supercamera zijn foto digitaal uitvergroten, waarop een roeibootje met 4 peddels en een dikke man in een duikerspak te zien was. Ik wil hier geen uitspraak doen tot welke bevolkingsgroep deze man waarschijnlijk behoorde om niemand te kwetsen. De voorzijde van het roeibootje was gesloten en op het kleine dekje waren er 2 grote zonnecelbanken. De kapitein liet ons zeilschip 10graden van de oorspronkelijke koers afwijken om mogelijk hulp te kunnen verlenen. Toen we op roepafstand gekomen waren, hoorden we dat het om een Amerikaan ging. Het verbaasde mij dat hij ons wilde antwoorden, want zo midden op de oceaan in een roeibootje met het vastland op 500mijl verwijderd, gingen mijn gedachten eerder uit naar iemand die het roer van zijn leven is kwijtgeraakt. Een social talk was vanwege het snelheidsverschil niet mogelijk, hoewel de kapitein de snelheid van het schip sterk had teruggebracht. Heel snel werd nog een surprise samengesteld in de vorm van een gevuld jampotje met een reepje chocolade en een promotiefolder van de Tres Hombres. Heeft hij ook nog wat te lezen voor onderweg, mocht hij daartoe nog in staat zijn. Bij de landing van het potje vloog het deksel er helaas vanaf, maar dit gebaar werd toch nog door de roeier met een woord van dank beantwoord. Hoewel het potje toch nog op 3m afstand van het bootje bleef drijven, maakte de roeier geen aanstalten om deze op te halen. Het spreekt voor zich dat de Amerikaan niet die 3m wilde terugroeien uit de richting waar hij vandaan kwam met nog 500mijl te roeien tot het dichtsbijzijnde eiland. Al wuivend namen we afscheid van deze zonderling.

Tot zover deze unieke gebeurtenis op de oceaan. Tot een volgende keer.

Opstapper Rudy.