Bìjna vis gegeten!

27 t/m 5 Maart Dag 23 - 29

12.35 (huidige temperatuur in de schaduw 27 graden Celsius=ook zeewater temperatuur)

De dagen rijgen zich langzaam aaneen. De oceaan verandert niet en alleen de vorm van de wolken is elke dag anders van bizar tot wonderschoon. Als de zon ondergaat hangt er over de hele horizon een laagstaande bewolking met daartussenin een bont kleurenspel van geel en rood met al zijn mengvormen. Jammer genoeg is de zon meestal achter de wolken verscholen. 's Avonds staat de hemel vol met sterren, zoals je die in Nederland maar zelden ziet. Een lust voor het oog als je zoals ik geinteresseerd bent in astronavigatie. Vaak is van de Grote Beer maar 1 of 2 sterren te zien en is de Kleine Beer niet of nauwelijks zichtbaar, omdat daar vaak wolken zijn. Mogelijk komt dit omdat met behulp van de gribfiles depressies worden ontweken. Het sterrenbeeld Orion is daarentegen altijd zichtbaar geweest. Een probleem is dat je uit die veelheid van sterren een ster met de juiste benaming moet kiezen, omdat in de nautical almanac daarvan de gegevens te vinden zijn voor de plaatsbepaling op zee.

Uitleg over gribfiles. De gribfile zorgt ervoor, dat de windrichting en windsterkte in beeld worden gebracht en die kan zowel de huidige als de voorspelde situatie weer geven. Het programma kan echter ook de situatie in het verleden weergeven. Het scherm staat dan vol met op luciferstokjes gelijkende staafjes, die aan het einde ervan 1 of meerdere kleine of wat grotere staafjes bevatten, die de windsterkte aangeven. De "kop van de lucifer" geeft aan, waar de wind naar toe gaat, en de lange steel de richting ervan. Onze zeevarende voorouders hadden alleen hun kennis over de wolken waaruit zij de weersverwachting konden afleiden. De gribfiles worden opgevraagd en ontvangen door een apparaat, dat de SSB radiofrequentie kan zenden en ontvangen. SSB staat voor Single Side Band.

Overigens kan je met het SSB toestel ook emails zenden en ontvangen. Op de computer typ je je email, wat via een progamma wordt omgezet in een radiosignaal. Op grote afstanden op het vaste land staan er gevoelige zend- en ontvangststations, die het radiosignaal omzetten in het oorspronkelijke emailtje, die dan op het internet wordt gezet. Hiervoor is dan wel een abonnement nodig, waarbij een bepaalde hoeveelheid MB's wordt afgesproken. Dus als je plaatjes wilt verzenden kunnen de kosten flink oplopen. Dit is te vergelijken met de afgesproken belminuten voor het mobieltje. Emailen via deze methode gaat heel langzaam, zodat het niet geschikt is om ermee te gaan internetten. Internetten kan wel via satelliettelefonie, maar dat is zeer kostbaar.

We varen nog steeds ter hoogte van het zuidelijkste deel van de Kaapverdische eilanden, maar zijn daar een eind van verwijderd. Volgens de kapitein gaan we door de Leeward Islands, die ten oosten liggen van het wat grotere eiland Puerto Rico en wel tussen de eilanden Antigua en Guadeloupe. Deze doorgang is 30 mijl breed, las ik, met een volgens de kapitein rustige zee. Ik herken de namen van deze eilanden, die ik ben tegengekomen in de verhalen van de zeilers, die om de wereld hebben gezeild. Welke haven we uiteindelijk gaan aandoen lijkt af te hangen van vele factoren, maar het streven is Haiti te bereiken.

Zonder afbreuk te doen aan de kunde van onze technische man aan boord krijg ik de indruk dat ook hij het nutteloze van zijn poging inziet om de motor in zijn huidige staat aan het lopen te brengen, want al 2 dagen wordt de motor niet aangeraakt. Pas gisteren werd er weer aan gesleuteld. Ik geef hem groot gelijk want wat heeft het voor zin, als je midden op de oceaan wel weet wat er aan de hand is, maar niet tijdig aan onderdelen kan komen. Ik bedoel met tijdig een lopende motor bij aankomst in Haiti. Toch hoop ik dat deze man een ingeving zal krijgen hoe hij met de karige middelen, die hem ter beschikking staan, het beestje nog zoveel leven kan inblazen, dat wij de haven ingeduwd kunnen worden. Want ik heb aan boord ongelooflijke voorbeelden gezien van zijn vindingrijkheid.

Nog steeds zijn er werkzaamheden te verrichten aan boord zoals een dekwas, verven, balken inkorten en ze benummeren met bijtel en hamer en andere bezigheden, die geen gevaar voor het schip inhouden. De ochtend kattenwas met oceaanwater en zeep bevalt goed. De watertemperatuur is 27graden Celsius. Je moet alleen niet al te preuts zijn, want tijdens je "bad" moet je wel eens een stap opzij doen voor een passant, die zogenaamd op weg naar iets heel belangrijks is, maar eigenlijk nieuwsgierig is, hoe je de zeep van je body krijgt.

02-03-2010. Dag 26 's Avonds was er een grote opwinding op het achterdek. Het gerucht ging dat er een vis aan de haak zat, omdat het alarmsysteem bestaande uit een fietsbel is afgegaan. Inderdaad kwam er een bijna 1m lange en 5cm in doorsnee grote vis boven water. Toen de kop van de vis of zeg maar van de dikke aal ter hoogte van de reling kwam, wilde de visser de vis beet pakken. Om te voorkomen, dat er een beroep op mijn EHBO-vaardigheden werd gedaan riep ik nog, dat hij moest oppassen niet gebeten te worden door dit enge monster. Hierop maakte de visser een schrikachtige beweging waardoor deze "aal" zich van de haak kon bevrijden en kon ontkomen aan de klaarstaande pan met hete olie. Ik klap even uit de school dat de gemoederen niet snel waren bedaard, omdat de visinrichting inclusief pikhaak - ik moet hier wat vaag blijven om bepaalde lieden te sparen - nu ook in de oceaan zijn verdwenen. Teleurstelling alom dus.

04-03-2010. Dag 28: Vandaag heeft onze visser meer geluk gehad, dacht ik, omdat ik op weg naar het ontbijt 3 visjes zag van wel 20cm grootte. Ik kon mijn ogen niet geloven en ging informeren of er niet misschien vissen uit de streng geheim gehouden diepvries waren gehaald. Maar wat bleek: deze vliegende vissen waren vrijwillig op ons dek geland zonder ooit een haak gezien te hebben en eentje had zelfs de brutaliteit om op de keukenvloer (kombuisvloer) te landen. Ze hebben dus deze dood de voorkeur gegeven boven een reis met een opengescheurde bek naar de eeuwige visjachtvelden. Men kan ook denken dat de intense gebeden van onze visser om hulp van boven eindelijk zijn verhoord, want zo midden op de oceaan kan je wel wat spirituele hulp gebruiken en dan denk ik niet alleen aan het tot leven brengen van een onhebbelijke duwboot. Maar om zo maar de keuken binnen te vliegen vind ik het bijna het toppunt van een belediging voor de visser. Het toppunt is natuurlijk het binnenvliegen in een klaar staande pan.

De vissen werden gebruikt als aas om wat grotere vissen te vangen, want je mag natuurlijk de hoop nooit opgeven. De laatste stand van zaken is dat we nog een halve vis over hebben, omdat de vissen elkaar kennelijk hebben doorgegeven, hoe je voorzichtig zonder gevaar langs de haak het aas moet opeten. Er is ook nog een paravaan ontwikkeld uit een schuin afgezaagde PVC-buis, die van onderen verzwaard is met een dikke bout voor de stabiliteit. Hierdoor komt het aas een halve meter onder het wateroppervlakte te liggen. Ik durf hierover geen commentaar te leveren, want ook ik hou van een afwisseling met een vismaaltijd.

Tot zover deze voor mij opwindende gebeurtenissen. Tot een volgende keer lieve lezers.