wachtlopen op tenen

Maandag 1 februari 2010.

We wachten al dagen op de wind uit het oosten. Aan de ene kant was dat meegenomen, omdat er zovele zaken zijn, die ik nog heb kunnen doen zoals een fototoestel , goede handschoenen en goede laarsen maar ook een antimalaria klamboe organiseren. Vandaag tekenboeken gekocht en wat magneetjes, nadat ik gelezen heb dat haaien daar niet zo van houden. Want als het schip gaat zinken, worden allereerst de reddingsvlotten in gesloten toestand maar nog wel aangelijnd aan de boot overboord gegooid, waarna deze zich pas zullen openen. Het is dan zaak zo dicht mogelijk bij het vlot te springen en als je geluk hebt ook erin te klimmen voordat een hongerige haai je in de gaten heeft. Vandaar deze magneetjes. Toch ga ik er een paar ervan uitdelen aan mijn medezeilers, omdat ik anders zonder 1 haai te ontmoeten door het gewicht ervan al naar de haaien ga. Bovendien is het dan wel erg eenzaam als je in zo'n lege vlot lig te dobberen om gered te worden.

Deze voorbereiding is nodig sinds ik heb gehoord, dat dit gerestaureerde schip pas 2 keer van de bodem van de zee is opgevist. De eerste keer werd zij geraakt in de tweede wereldoorlog door ....?.. en kwam bij Oslo op de bodem te liggen. De tweede keer lag zij in de Oostzee bij Kiel, terwijl de oorlog al lang en breed geëindigd was. Hoewel 3x scheepsrecht is, hoop ik dat er tussen de tweede en derde rustpunt nog heel wat jaartjes liggen. In ieder geval heeft zij de reis naar Kopenhagen, toen de milieu conferentie aan de gang was, en terug (!) goed doorstaan. We gaan echt zoals in de gouden eeuw zonder motor op weg/zee. Er is een klein sloepje aan boord, die neergelaten wordt, als de boot geduwd moet worden naar de haven.

Ik ga nu maar eerst verkennen hoe deze BLOG in elkaar steekt.

Tot een volgende keer.